Sinds 2010 zoek ik naar familieverhalen. Ik richt me op de gezinnen van mijn vier Joodse grootouders en hun broers en zussen. Tezamen zijn dat tegen de 25 gezinnen. De periode is ruwweg 1850-1950.
Mijn zoektocht is eigenlijk een onmogelijke opgave. Ik beschik over vrijwel geen geschreven bronnen. Wél over betrekkelijk veel fotomateriaal. Voor zover de afgebeelde personen en plaatsen te identificeren zijn, is dat materiaal nu volledig gedigitaliseerd. De wereld kan er op deze website kennis van nemen.
In juni 2018 vroeg ik me af van hoeveel familieleden ik eigenlijk over het handschrift beschikte. Ik nam me voor uit ieder handschrift een woord te kiezen en dat op een tegel te reproduceren. Het bleken 21 handschriften te zijn, die van mijn ouders niet meegeteld. Het project zal in april-mei 2020 in Twente worden geëxposeerd.
Wie schrijft, die blijft. Een brief kun je vasthouden, een digitaal bestand niet. Een klein deel van de handschriften heb ik in ‘vaste vorm’, de rest alleen in gedigitaliseerde staat. Een tegel kun je vasthouden (en laten vallen). In iedere tegel is iets tastbaar gemaakt van iemand die er al lang niet meer is. Uit het woord op de tegel spreekt een persoonlijkheid. Het woord vertelt een verhaal. Dat verhaal staat in dit boek.
Louise zegt
Ik ben trots op mijn creatieve broer die doorgaat met zijn zoektocht en steeds weer iets vindt om alle dierbaren met respect onder de aandacht te brengen.